कला-साहित्य

आफैंले आफ्नो सारा पीडाहरु भोग्नु पर्ने हजारचोटि ईश्वर सम्झि मुर्तिलाई ढोग्नु पर्ने उही मान्छे जन्म दिने उही आमा भएपछि भावीले

मेरी छोरी भर्खर पाँच लागी उ साँच्चै सानी छे तर उ आफैँमा ज्ञानी छे। कहिले हाँसीदिन्छे, कहिले आँगनीमा नाचीदिन्छे, तर

लामो प्रतिक्षापछि लामै अन्तरालपछि उकुसमुकुस बेचौनीपछि दुई दिनको चिसो सहेर गर्दैछन् आराम यहाँका घर आजको दिनमा जसै गर्छिन् आराम नौ

तिमिसँगै मुर्ति ढोगेँ ढुङ्गामा हुन्न देउता भनि अरुलाइ सिकाएँ, न म तिम्रो नजरमा नास्तिक कहलिएँ न कसैको नजरमा आस्तिक, नसोध,

तिम्रो यादमा आज लुकेर रोएँ म। आफ्नै भाग्य लाई थुकेर रोएँ म।। मलाइ छोइ नछुटने कसम खाँदा। त्यो दिन सम्झी

नौ महिना पेटमा राख्दा कति कष्ट पाइन्, तिम्रै लागि सधैँ तिनले आधा पेट खाइन्। जन्माएकि होईनन् तिम्रो कुनै पनि आशले,

गाउँबाट शहर छिर्यो सपनाको भारी बोकी पिर लाग्छ त्यै शहरमा हराउने पो हो कि।। आफ्नो भन्ने कोहि छैन त्यो शहरको

कसैको हेराई गलत हुन सक्ला, तर यि आखाहरु गलत हुन सक्दैनन्। तपाईको बुझाइ गलत हुन सक्ला, तर यो बास्तबिकता नजरअन्दाज