कला-साहित्य

“इच्छा यस्तो” म अव मेरो हरेक सिर्जनामा नै; मेरै देशलाई मात्र सजाऊँ कि ? माला यो देशलाई म त विकास

आफ्नै छायाले मन आतङ्कित बनेको छ, गहिरिएँ जीन्दगी आफैमा त्रसित बनेको छ।।   दिक्क बनेको छु सांसारिक कुरा देखेर म,

मोबाइलको भाइबरमा फेरि उनको सन्देश आएन, उफ ! म केही आत्तुर हुन्छु उनको सन्देशको प्रतिक्षामा । यसो यताउति टोलाउँछु उनको

कालो, निलो आकाश । मुसलधारे पानी । शिरदेखि पाऊसम्म निथ्रुक्क भिझेर लुगलुग काम्दै ऊ अवला बच्चा झै बाटोको छेऊमा उभिराखेकी

आजका शिष्यहरुको ज्ञानको तहलाई; उनीहरुको सिकाइको स्तरलाई एक सानो बोधकथाबाट सुरु गर्न चाहन्छु । यो कथा प्राचीनकालका गुरुशिष्यको बीचमा घटित

सबैभन्दा प्यारो देश पनि त; यो मेरै नेपाल हो ! संसारको सुन्दर प्रदेश पनि त यो मेरै घरवार हो !!

हिजो आज मेरो माया बिरानो पो भयो कि त ? मिठास थियो प्रेमालापमा त्यो नि तितो भयो कि त ?

आकाशमा बादलको छनक एक टुक्रा पनि थिएन । मध्ये भागमा सूर्य झलमलाइरहेको थियो । यद्यपि आङ् सिरिङ्ग पार्ने गरी चिसो

मम्मी हाम्रो बाबा कहिले घर आउने ? आउँदा के ल्याइदिनुहुन्छ मलाई ? एकपटक फोन गर्नून बाबालाई म पनि कुरा गर्छु

ज्ञान-विज्ञान हुन् जोडी , अभिन्न योग हुन् यिनी , एकअर्का विना यी त, अन्ध अपांग हुन् यिनी।   सुने जाने

तिम्रो शुभ विवाहको उपलक्ष्यमा धेरै–धेरै मेरो बधाइ, लाखौं लाख शुभकामना अरु के दिऊँ म तिमीलाई ।   कोमल तिम्रो पाउमा

त्यसदिन म दुखित भएँ, कारण त्यस साहित्यिक कार्यक्रमको उपस्थितिमा एउटा फुचे केटाको ब्यङ्यात्मक र अस्वभाविक प्रश्नहरुले मलाई कता कता आफ्नो

 १०८ वटा गेडा रुद्राक्ष मालाको जप सिद्दिए पछी पण्डित बाजेले तुलसीकै मठ्को खोपी बाट सानो पुरानो एना झिकेर हेर्दै चन्दन

तातो नारी शरीरको निश्वासले र्स्पर्श गर्छ । म ब्युँझन्छु । म अचेतमा छु । आँखा मुस्किलले उघ्रन्छ । फेरि बन्द